ആകാശം കറുത്ത കമ്പിളി പുതച്ചതുപോലെ തോന്നി. ഇടിമിന്നലിന്റെ വെളിച്ചം ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നിമറഞ്ഞു... കാറ്റിന് ഒരുതരം വീർപ്പുമുട്ടലുണ്ടായിരുന്നു, അത് അടുത്തുവരുന്ന എന്തിനോവേണ്ടി ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ... ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി ഞാൻ നിന്നു. സാധാരണ ഈ സമയമാകുമ്പോൾ ഒരു പേമാരി തുടങ്ങേണ്ടതാണ്. മണ്ണിന് ദാഹിക്കുന്നതിന്റെ നേർത്ത ഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറഞ്ഞു..
മഴയ്ക്ക് എപ്പോഴും ഒരു ശബ്ദമുണ്ട്. ജനലുകളിൽ തട്ടിച്ചിതറുന്ന തുള്ളികളുടെ താളം, ഓടിന്റെ മുകളിലേക്ക് ചിതറുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ കലപില, ഇലകളിൽ നിന്ന് അടർന്നു വീഴുന്ന ജലകണങ്ങളുടെ സംഗീതം എല്ലാം എനിക്ക് പരിചിതമായിരുന്നു. മഴ എനിക്ക് ഒരു കൂട്ടുകാരനായിരുന്നു, എന്റെ ഏകാന്തതയിൽ എപ്പോഴും കൂട്ടുനിന്നവൻ.
അവന്റെ ശബ്ദം എന്റെ ചിന്തകളെയും വികാരങ്ങളെയും തഴുകി മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയിരുന്നു...
പക്ഷേ ഇന്ന്, മഴ നിശ്ശബ്ദനായിരുന്നു.
ഒരു തുള്ളിപോലും താഴേക്ക് പതിക്കാതെ, ആകാശം ഇരുണ്ട് ഭീകരമായി നിന്നു. കാറ്റ് മാത്രം വന്നും പോയുമിരുന്നു. ഈ മൗനം എന്നെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. ഒരുപക്ഷേ മഴയ്ക്ക് എന്നോട് പറയാൻ എന്തോ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം, പക്ഷേ അവന്റെ ശബ്ദം നിലച്ചുപോയിരിക്കുന്നു.
ഒരുപക്ഷേ അവൻ അവന്റെ ദുഃഖം ഉള്ളിലൊതുക്കി കണ്ണീർ വറ്റിയതുകൊണ്ടാവാം ഈ മൗനം.
എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഈ മഴയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് കിടക്കുന്നു. സന്തോഷങ്ങൾ, ദുഃഖങ്ങൾ, പ്രണയം, വേർപാടുകൾ... എല്ലാം.... ഓരോ തവണ മഴ പെയ്യുമ്പോഴും ആ ഓർമ്മകൾ പുതുമയോടെ എന്നിലേക്ക് തിരിച്ചുവരും. അവന്റെ താളത്തിനൊത്ത് എന്റെ ഹൃദയം മിടിക്കും. എന്നാൽ ഈ മൗനം, പഴയ ഓർമ്മകളെപ്പോലും മരവിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.....
പെട്ടെന്ന്, ഒരു മിന്നൽപ്പിണർ ദൂരെ ഒരു മരത്തെ പ്രകാശമാനമാക്കി....അതിനു പിന്നാലെ കാതടിപ്പിക്കുന്ന ഇടിമുഴക്കം. ആ ശബ്ദത്തിൽ എന്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ചുപോയി...ഇതേ സമയം ആകാശത്തിന്റെ മൗനം ഭേദിച്ച്, നേരിയ ഒരു ശബ്ദം എന്റെ ജനലിൽ തട്ടി....
ഒരു തുള്ളി..! പിന്നെയും ഒന്നുരണ്ട് തുള്ളികൾ. പതിയെ പതിയെ, ആകാശം അവന്റെ നിശ്ശബ്ദത വെടിഞ്ഞ് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
ആദ്യം നേർത്ത ചാറ്റൽമഴ, പിന്നെ ശക്തിയായ തുള്ളികൾ, ഒടുവിൽ പേമാരി. മഴയുടെ ശബ്ദം മുറിയിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. അതെ, അവൻ തിരികെ വന്നിരിക്കുന്നു! അവന്റെ പതിവ് താളത്തിൽ, എന്നോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട്. അവന്റെ മൗനം ഒരു ചെറിയ ഇടവേള മാത്രമായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, ആ നിമിഷത്തിൽ അവൻ അവന്റെ ഉള്ളിലെ സങ്കടങ്ങൾ തീർത്തുകാണും....എന്നോട് പറയാനുള്ളതെല്ലാം അവന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുക്കിക്കാണും....
മഴയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാൻ ജനൽപ്പാളി തുറന്നു. തണുത്ത കാറ്റ് എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ആഞ്ഞടിച്ചു. അതെ, മഴ മൗനം വെടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവന്റെ ശബ്ദത്തിലൂടെ അവൻ വീണ്ടും എന്റെ കൂട്ടുകാരനായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ആ നിമിഷം ഞാൻ അറിഞ്ഞു, ചില മൗനങ്ങൾ അവസാനിക്കാനുള്ളതാണ്, കൂടുതൽ വ്യക്തമായി സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ളതാണ്....
മഴയുടെ താളം മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു. ജനലിലൂടെ തണുത്ത കാറ്റ് വീശിയപ്പോൾ, എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു പുതിയ ഊർജ്ജം നിറയുന്നതുപോലെ തോന്നി. അവൻ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഒരുപാട് കാലത്തെ മൗനത്തിനൊടുവിൽ ഹൃദയം തുറക്കുന്ന ഒരു പഴയ കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെ....അവന്റെ ഓരോ തുള്ളിയും ഭൂമിയെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ, എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട എന്തൊക്കെയോ തിരികെ ലഭിക്കുന്നതായി തോന്നി.
ആദ്യ ഭാഗത്തിലെ മൗനം, ഒരുപക്ഷേ എനിക്കുള്ള ഒരു സൂചനയായിരുന്നിരിക്കാം. എന്റെ ഉള്ളിലെ മൗനങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച ഒരു സൂചന. ജീവിതത്തിൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഞാനും മഴയെപ്പോലെ നിശ്ശബ്ദനായിപ്പോയിരുന്നു. പറയാനുള്ള ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉള്ളിലൊതുക്കി, മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് സ്വയം അകന്ന്. ആരും കേൾക്കാനില്ലെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ, വാക്കുകൾക്ക് എന്ത് പ്രസക്തി എന്ന് ചിന്തിച്ച് ഞാൻ എന്റെ ലോകത്തിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി.
മഴയുടെ ഈ തിരിച്ചുവരവ് എനിക്ക് ഒരു പാഠമായി. എത്ര വലിയ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കും ഒടുവിൽ ഒരു ശബ്ദമുണ്ടാകും. എത്ര വലിയ വേദനയ്ക്കും ഒടുവിൽ ഒരു വിടുതലുണ്ടാകും.... ആരും കേൾക്കാനില്ലെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ പോലും, പ്രകൃതി നമ്മളോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. അവന്റെ ഭാഷ ശബ്ദങ്ങളാകാം, കാഴ്ചകളാകാം, അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ ഒരു നേർത്ത സ്പർശമാകാം.
ഞാൻ ജനലിനടുത്ത് നിന്ന് മാറി. മേശപ്പുറത്തിരുന്ന എന്റെ പഴയ നോട്ടുപുസ്തകം തുറന്നു. വർഷങ്ങളായി ഞാൻ എഴുതാതിരുന്ന എന്റെ കഥകൾ, കവിതകൾ, ചിന്തകൾ... അതെല്ലാം അവിടെ ഉറങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു. ഒരു നീണ്ട മൗനത്തിനൊടുവിൽ മഴ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതുപോലെ, എനിക്കും ഇപ്പോൾ സംസാരിക്കണമെന്ന് തോന്നി. എന്റെ ചിന്തകൾക്ക് അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ ശബ്ദം നൽകണമെന്ന് തോന്നി....
മഴയുടെ ഓരോ തുള്ളിയും നോട്ടുപുസ്തകത്തിന്റെ താളുകളിൽ പതിക്കുന്ന ഓരോ വാക്കാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അവ പുതിയ കഥകൾക്ക് ജന്മം നൽകി. ഓരോ വാക്കിലൂടെയും ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ വീണ്ടും കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു. എന്റെ ഉള്ളിലെ മൗനങ്ങളെ ഭേദിച്ച്, ഞാൻ വാക്കുകളിലൂടെ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
മഴ ഇപ്പോഴും പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവന്റെ പൂർണ്ണ ശക്തിയോടെ. അവന്റെ സംഗീതം എന്റെ മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു. ഞാൻ എഴുതിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു, മഴയുടെ താളത്തിനൊത്ത് എന്റെ ഹൃദയം മിടിച്ചുകൊണ്ട്. ഇനി ഒരു മൗനമുണ്ടാകില്ല, എന്റെ വാക്കുകൾക്ക് ഒരു ഇടവേള ഉണ്ടാകില്ല. കാരണം, ഞാൻ എല്ലാം പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞു.... ജീവിതം ഒരു മഴ പോലെയാണ്, ചിലപ്പോൾ നിശ്ശബ്ദം, ചിലപ്പോൾ പ്രക്ഷുബ്ധം. പക്ഷേ, ഓരോ ഘട്ടത്തിലും അതിന് അതിന്റേതായ ഒരു സൗന്ദര്യമുണ്ട്.
മഴ പെയ്തൊഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ആകാശം പതിയെ തെളിഞ്ഞു. മരച്ചില്ലകളിൽ നിന്ന് വെള്ളത്തുള്ളികൾ അടർന്നു വീഴുന്ന നേർത്ത ശബ്ദം മാത്രം കേൾക്കാം... മുമ്പ് നിശ്ശബ്ദമായിരുന്ന ആകാശം, ഇപ്പോൾ കൂടുതൽ ശാന്തവും വ്യക്തവുമായിരുന്നു.... എന്റെ മനസ്സും അങ്ങനെതന്നെ. വാക്കുകളിലൂടെ ഞാൻ എന്റെ ഉള്ളിലെ ഭാരങ്ങളെ ഒഴുക്കിവിട്ടപ്പോൾ, ഒരുതരം സമാധാനം എന്നെ പൊതിഞ്ഞു...
ഞാൻ എഴുതിയ പേജുകളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു. ഓരോ വാക്കും, ഓരോ വാചകവും എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് വന്നതായിരുന്നു. വർഷങ്ങളുടെ മൗനം പേറി നടന്ന എന്റെ ചിന്തകൾക്കും വികാരങ്ങൾക്കും ഒടുവിൽ ഒരു രൂപം കൈവന്നിരിക്കുന്നു. എഴുത്ത് എന്നെ വിമോചിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു...മഴ ഭൂമിയെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്നത് പോലെ....!
ഈ മഴയുടെ മൗനം എനിക്കൊരു വഴിത്തിരിവായിരുന്നിരിക്കണം. ജീവിതത്തിൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ നമുക്ക് ഒരു ചെറിയ ഇടവേള ആവശ്യമാണ്...ചുറ്റുമുള്ള ആരവങ്ങളിൽ നിന്ന് മാറി, നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ ശബ്ദം കേൾക്കാൻ ഒരു മൗനം. ആ മൗനത്തിലാണ് നമ്മൾ നമ്മളെത്തന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നത്, നമ്മുടെ ശക്തിയും ദൗർബല്യങ്ങളും മനസ്സിലാക്കുന്നത്.
മഴ മാറിയപ്പോൾ പ്രകാശത്തിനു കൂടുതൽ തെളിച്ചം വന്നതുപോലെ, എന്റെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾക്ക് വ്യക്തത വന്നു. ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കല്ലെന്ന് എനിക്കിപ്പോൾ അറിയാം....മഴ എപ്പോഴും എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു.. പ്രകൃതി കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു... മഴയും കാറ്റും ഇലകളും പൂക്കളുമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു... ജീവിതം ഒരു നദി പോലെയാണെന്ന്. ചിലപ്പോൾ അത് ശാന്തമായി ഒഴുകും, ചിലപ്പോൾ അത് കുത്തിയൊലിക്കും, ചിലപ്പോൾ അത് വറ്റി വരണ്ടെന്ന് തോന്നും. പക്ഷേ, ഒടുവിൽ അത് അതിന്റെ വഴിയെ കണ്ടെത്തി മുന്നോട്ട് പോകും...
എഴുതിയ നോട്ടുപുസ്തകം ഞാൻ അടച്ചുവെച്ചു. ഇനി എനിക്കൊരു ഭാവിയുണ്ട്. വാക്കുകളിലൂടെ എന്റെ ലോകം പങ്കുവെക്കാനുള്ള നേർവഴി... മഴയുടെ മൗനത്തിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച ഒരു പുതിയ തുടക്കം.
ഞാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. മരച്ചില്ലകളിൽ നിന്ന് അവസാനത്തെ വെള്ളത്തുള്ളികളും അടർന്നു വീഴുന്നു. ഒരു പുതിയ സൂര്യൻ ഉദിക്കാൻ ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു. അവന്റെ കിരണങ്ങൾ എന്നെ തൊട്ടുണർത്തി. അതെ, മഴയുടെ മൗനം എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പുതിയ അധ്യായം കുറിച്ചിരിക്കുന്നു...
മനസ്സ് പുസ്തകത്താളിലേക്ക് പകർത്തി ഉള്ളിലെ വലിയൊരു ഭാണ്ഡക്കെട്ട് അഴിച്ചു വിട്ട ആശ്വാസത്തിൽ ഏറെ നാളായി വിട്ടൊഴിഞ്ഞ നിദ്ര എന്നെ തഴുകി...
അകലെയെവിടെയോ ഒരു കുയിലിന്റെ പാട്ട് കേട്ടു. മഴയുടെ ഓർമ്മകൾ മണ്ണിൽ നനവായി അവശേഷിപ്പിച്ചു പ്രഭാതസൂര്യൻ പതിയെ കിഴക്കുദിച്ചുയർന്നു....ജനലിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തിയ സ്വർണ്ണവർണ്ണമുള്ള വെളിച്ചം എന്റെ നോട്ടുപുസ്തകത്തിലെ വാക്കുകളെ തഴുകി....എന്റെ ഉള്ളിൽ, ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ മഴയുടെ മൗനം അവശേഷിപ്പിച്ച ഒരു പുതിയ ഉണർവ് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു....
മൗനം ഒരു ഒളിച്ചോട്ടമായിരുന്നില്ലെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.... അതൊരു കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു. പറയാനുള്ള വാക്കുകൾക്ക് മൂർച്ച കൂട്ടാൻ, അനുഭവങ്ങൾക്ക് ആഴം നൽകാൻ, ഹൃദയം തുറക്കാൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച ഒരു കാത്തിരിപ്പ്...
മഴ അവന്റെ മൗനം ഭേദിച്ച് സംസാരിച്ചപ്പോൾ, എന്റെയുള്ളിലെ വാക്കുകളും തടവറയിൽ നിന്ന് മോചിതരായി... ഞാനെന്റെ ലോകം വീണ്ടും കണ്ടെത്തി...
ഉള്ളിലെ ഭയങ്ങളെയും ആശങ്കകളെയും വാക്കുകളിലൂടെ ഞാൻ ഒഴുകിവിട്ടു. ഓരോ അക്ഷരവും എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ തുടിപ്പായി മാറി. ആ നിമിഷം ഞാൻ അറിഞ്ഞു, എഴുത്ത് ഒരു പ്രയാണമാണ്. അത് എന്നെ എന്നോടുതന്നെ അടുപ്പിക്കുന്നു, മറ്റുള്ളവരുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, എന്റെ വാക്കുകൾ ആരുടെയെങ്കിലും ഉള്ളിലെ മൗനത്തെ തട്ടിയുണർത്തിയേക്കാം. ആർക്കും കേൾക്കാനില്ലെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ, അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു നേർത്ത മഴയായി പെയ്തിറങ്ങിയേക്കാം...
ഞാൻ നോട്ടുപുസ്തകം നെഞ്ചോടു ചേർത്തുപിടിച്ചു. അത് വെറുമൊരു പുസ്തകമായിരുന്നില്ല, എന്റെ ആത്മാവിന്റെ ഒരു ഭാഗമായിരുന്നു. മഴ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത് പോലെ, ഓരോ മൗനത്തിനും ഒരു ശബ്ദമുണ്ട്. ഓരോ ഇരുട്ടിനും ഒരു വെളിച്ചമുണ്ട്. ഓരോ അവസാനത്തിനും ഒരു പുതിയ തുടക്കമുണ്ട്.
പുറത്ത്, ഒരു തണുത്ത കാറ്റ് വീശി. മരച്ചില്ലകളിലെ അവസാനത്തെ വെള്ളത്തുള്ളികളും ഉണങ്ങി. ആകാശം നീലനിറത്തിൽ കൂടുതൽ വ്യക്തമായി കാണപ്പെട്ടു. ഒരു പുതിയ ദിവസത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചുകൊണ്ട്, സൂര്യൻ അതിന്റെ എല്ലാ പ്രകാശത്തോടും കൂടി ഉദിച്ചുയർന്നുനിന്നു.... എന്റെ ജീവിതവും അതുപോലെയായിരുന്നു, മഴയുടെ മൗനത്തിനുശേഷം കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞതും തിളക്കമുള്ളതുമായി...
മഴയെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ സാധാരണയായി നമ്മൾ ഓർക്കുന്നത് അതിന്റെ താളമേളങ്ങളാണ്...ഇടിമിന്നലിന്റെ ഗർജ്ജനം, കാറ്റിന്റെ ഇരമ്പൽ, ജനൽപ്പാളികളിൽ മഴത്തുള്ളികൾ പതിക്കുന്നതിന്റെ സംഗീതം... എന്നാൽ മഴയ്ക്ക് മറ്റൊരു ഭാവം കൂടിയുണ്ട്, ഒരുപക്ഷേ പലപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്ന ഒന്ന്....മഴയുടെ മൗനം....!
ചിലപ്പോൾ, അതിശക്തമായ മഴ പെയ്ത് തോർന്നതിന് ശേഷം ലോകം നിശബ്ദമാകാറുണ്ട്. ആ സമയത്ത്, അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഒരുതരം ശാന്തതയും കുളിർമ്മയും നിറയും. ചെടികളുടെ ഇലകളിൽ നിന്ന് അടർന്നു വീഴുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികളുടെ നേർത്ത ശബ്ദം, ദൂരെ നിന്ന് കേൾക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും പക്ഷിയുടെ കളകൂജനം...ഈ നേരിയ ശബ്ദങ്ങൾ പോലും ആ മൗനത്തെ കൂടുതൽ ആഴത്തിലാക്കുന്നു.
ഈ മൗനം കേവലം ശബ്ദമില്ലായ്മയല്ല. അതൊരുതരം ആത്മീയമായ അനുഭവമാണ്. പ്രകൃതി അതിന്റെ പൂർണ്ണതയിൽ സ്വയം വിശ്രമിക്കുന്ന ഒരു നിമിഷം....
ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ തിരക്കുകൾക്കും അപ്പുറം, ഒരു നിമിഷം നിന്ന് ശ്വാസമെടുക്കാനും ചുറ്റുപാടിനെ അറിയാനും ഇത് നമ്മളെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. മഴ പെയ്തു തോരുമ്പോൾ, ഭൂമി കഴുകി വൃത്തിയാക്കപ്പെട്ട ഒരു പുതിയ ഭാവം കൈക്കൊള്ളുന്നു... മനുഷ്യ മനസ്സ് പോലെ... നെഞ്ചിലെ നീറ്റലിൽ നിന്നും ആശ്വാസം നേടുന്ന ആ മൗനം.. ഒരു പുതിയ തുടക്കത്തിന്റെ വാഗ്ദാനമാണത്... പ്രതീക്ഷയുടെ നേർത്ത സ്വരമാണ്...
അടുത്ത തവണ മഴ പെയ്തു തോരുമ്പോൾ, ഒന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കൂ... ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾക്ക് ആ മൗനം കേൾക്കാൻ സാധിച്ചേക്കും. അത് നിങ്ങളോട് എന്തൊക്കെയോ മന്ത്രിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നും....