അതൊരു പഴയ കാലമായിരുന്നു. മഴ കനത്തു പെയ്യുന്ന ഒരു കർക്കിടക മാസം. പുഴയോരത്തെ 'പണിക്കശ്ശേരി' തറവാട്ടിലെ മച്ചിൻപുറത്ത്, മൺചിരാതിന്റെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ ബാല്യകാല ഓർമ്മകൾ അയവിറക്കുകയായിരുന്നു അപ്പുണ്ണി മാഷ്.
അദ്ദേഹത്തിന് ഇപ്പോൾ എഴുപത് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പുറത്തെ മുറ്റത്ത്, പണ്ട് താനും അമ്മിണിയും ഓടിക്കളിച്ച, തേച്ചുമിനുക്കിയ കരിങ്കല്ലുകൾക്ക് മീതെ വർഷങ്ങളുടെ ഇരുട്ട് കട്ടപിടിച്ചിരിക്കുന്നു.
പുഴയരികിലെ ആ ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ ഇന്നും പഴയൊരു പൂമരം നിൽക്കുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ ചുവട്ടിലിരുന്നാണ് അപ്പുണ്ണി മാഷ് ആദ്യമായി കുമാരനാശാന്റെ 'വീണപൂവ്' മനഃപാഠമാക്കിയത്. ആ പൂമരം പൂക്കുന്ന കാലം, കാൽക്കീഴിൽ വാസനയുടെ ഒരു പട്ടുപരവതാനി വിരിക്കും. അന്ന്, അമ്മിണി ആ പൂക്കൾ വാരിയെടുത്ത് മാല കോർക്കുമായിരുന്നു.
അമ്മിണി... ആ പേര് മനസ്സിൽ വന്നപ്പോൾ മാഷിന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒരു നനുത്ത നോവ് പടർന്നു.
അവൾ മാഷിന്റെ കറുത്ത കണ്ണുകളിൽ മാത്രം കണ്ടിരുന്ന പുഴയുടെ തെളിമയായിരുന്നു. മാഷിന് പറയാൻ സാധിക്കാത്ത, അവൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കാത്ത ഒരു നിശബ്ദപ്രണയം ആ വീട്ടുപടിക്കൽ എന്നും കാത്തുനിന്നു. പുഴയിലേക്ക് നോക്കി എത്രയോ സന്ധ്യകൾ അവർ ഒന്നിച്ചിരുന്നു. പുഴയിലെ ഒഴുക്ക് അവർക്ക് ഒരുപോലെയായിരുന്നു; എന്നും മുന്നോട്ട്, ഒരിക്കലും തിരികെ വരാത്ത പോലെ.
ഒരിക്കൽ, ദൂരെയൊരു പട്ടണത്തിൽ ഉദ്യോഗം കിട്ടി മാഷ് പോയപ്പോൾ, യാത്ര പറയാൻ ആ ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ അമ്മിണി വന്നിരുന്നില്ല. പകരം, ആ പൂമരച്ചുവട്ടിൽ രണ്ട് തുമ്പപ്പൂക്കൾ മാത്രം വെച്ചിട്ടുപോയിരുന്നു. അതിന്റെ അർത്ഥം മാഷിന് അറിയാമായിരുന്നു: "വിഷാദത്തിന്റെ വെണ്മ."
വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം മാഷ് തിരികെയെത്തി. പണിക്കശ്ശേരി തറവാട് ഇപ്പോഴും അതേപടി നിലനിൽക്കുന്നു. പക്ഷെ, അമ്മിണിക്ക് രോഗം ബാധിച്ച് അധികം വൈകാതെ ഈ ലോകത്തോട് വിട പറഞ്ഞിരുന്നു.
ഇപ്പോൾ, മുറ്റത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ആ പൂമരം കാറ്റിൽ ആടുന്നു. മാഷ് പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് ജനലിനടുത്ത് ചെന്നു. പുറത്ത് മഴ ചാറിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പുഴയുടെ ഇരമ്പൽ, കാലത്തിന്റെ മുറിവുകൾ പേറിയ ഒരു താരാട്ടുപാട്ട് പോലെ കേൾക്കാം.
മാഷ് കൈയ്യിലിരുന്ന, അമ്മിണി ഒരിക്കൽ കൊടുത്തയച്ച, വെളുത്തുപോയ ആ തുമ്പപ്പൂക്കൾ പതിയെ പുഴയിലേക്ക് പറത്തിവിട്ടു. അവ, പുഴയുടെ ഒഴുക്കിൽ അലിഞ്ഞ് ദൂരേക്ക് പോയി.
"അവൾ പോയ വഴിയേ..." മാഷ് പതിയെ മന്ത്രിച്ചു. ആ പൂക്കളോടൊപ്പം, ബാല്യത്തിന്റെ ഓർമ്മകളും, പറയാൻ ബാക്കിവെച്ച പ്രണയവും, മാഷിന്റെ കണ്ണീരും പുഴയിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി.
